бу́ры

‘колер’

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. бу́ры бу́рая бу́рае бу́рыя
Р. бу́рага бу́рай
бу́рае		 бу́рага бу́рых
Д. бу́раму бу́рай бу́раму бу́рым
В. бу́ры (неадуш.)
бу́рага (адуш.)		 бу́рую бу́рае бу́рыя (неадуш.)
бу́рых (адуш.)
Т. бу́рым бу́рай
бу́раю		 бу́рым бу́рымі
М. бу́рым бу́рай бу́рым бу́рых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

бу́ры, -ая, -ае.

1. Шаравата-карычневы.

Б. вугаль.

Бурыя тарфянікі.

2. Цёмнаруды з чырванаватым адлівам (пра масць жывёл).

Б. мядзведзь.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бу́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бу́ра бу́ры
Р. бу́ры бу́р
Д. бу́ры бу́рам
В. бу́ру бу́ры
Т. бу́рай
бу́раю		 бу́рамі
М. бу́ры бу́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

бу́ры I прил. (о цвете) бу́рый;

○ б. ву́галь — бу́рый у́голь;

б. жалязня́к — бу́рый железня́к;

б. мядзве́дзь — бу́рый медве́дь

бу́ры II, -раў (ед. бур м.) сущ., ист. бу́ры

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бу́р

‘інструмент’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бу́р бу́ры
Р. бу́ра бу́раў
Д. бу́ру бу́рам
В. бу́р бу́ры
Т. бу́рам бу́рамі
М. бу́ры бу́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

бу́ры ​1, ‑ая, ‑ае.

Шаравата-карычневы. Бурыя скалы. Бурыя тарфянікі. □ Спіна ў ліня мае цёмна-бурую афарбоўку, бакі — бурыя ці зеленавата-жоўтыя з характэрным залацістым адценнем. Матрунёнак. Чорныя, як смоль, валасы і буры ад загару твар, высокі рост і магутныя плечы Арцёма вылучалі яго сярод астатніх у людскім патоку. Ваданосаў. // Цёмна-руды з чырванаватым адлівам (пра масць жывёл). Бурая карова. Буры мядзведзь.

•••

Буры жалязняк гл. жалязняк.

бу́ры ​2, ‑аў; адз. бур, ‑а, м.

Нашчадкі еўрапейскіх (пераважна галандскіх) каланістаў, якія асталяваліся на поўдні Афрыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бу́ры

1. braun;

бу́ры ву́галь Bráunkohle f -, -n;

бу́ры мядзве́дзь Bráunbär m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

БУ́РЫ,

народ у Паўднёва-Афрыканскай Рэспубліцы, гл. Афрыканеры.

т. 3, с. 355

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

бу́ры

(цюрк. bur, ад перс. bör)

шаравата-карычневы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бу́р

‘чалавек’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бу́р бу́ры
Р. бу́ра бу́раў
Д. бу́ру бу́рам
В. бу́ра бу́раў
Т. бу́рам бу́рамі
М. бу́ру бу́рах

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)