бу́гель

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бу́гель бу́гелі
Р. бу́геля бу́геляў
Д. бу́гелю бу́гелям
В. бу́гель бу́гелі
Т. бу́гелем бу́гелямі
М. бу́гелі бу́гелях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бу́гель м., тех., мор. бу́гель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бу́гель техн. бу́гель, -ля м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бу́гель, ‑я, м.

1. Жалезнае кольца, акоўка, якая служыць для ўмацавання мачтаў, сваяў або для сувязі іх састаўных частак.

2. Частка токапрыёмніка ў трамваі, тралейбусе, электрапоездзе, якая слізгае па кантактным провадзе.

[Гал. beugel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бу́гель

(ням. Bügel = дуга)

1) жалезнае кольца, надзетае на верхні канец палі для засцярогі яе ад разбурэння пры забіванні;

2) металічнае кольца на мачце карабля для мацавання снасцей;

3) частка токапрыёмніка ў трамваі, тралейбусе, электрапоездзе, якая слізгае па кантактным провадзе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)