брэ́днік
‘драўніна’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
брэ́днік |
брэ́днікі |
| Р. |
брэ́дніку |
брэ́днікаў |
| Д. |
брэ́дніку |
брэ́днікам |
| В. |
брэ́днік |
брэ́днікі |
| Т. |
брэ́днікам |
брэ́днікамі |
| М. |
брэ́дніку |
брэ́дніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
брэ́днік
‘дрэва’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
брэ́днік |
брэ́днікі |
| Р. |
брэ́дніка |
брэ́днікаў |
| Д. |
брэ́дніку |
брэ́днікам |
| В. |
брэ́днік |
брэ́днікі |
| Т. |
брэ́днікам |
брэ́днікамі |
| М. |
брэ́дніку |
брэ́дніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
брэ́днік, -ка, (о древесине) -ку м., бот. бреди́на ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
брэ́днік, ‑а і ‑у, м.
1. ‑а. Дрэва ці высокі куст сямейства вярбовых; вербалоз. / ‑у, у знач. зб. Выкарчоўка брэдніку.
2. ‑у. Драўніна гэтага дрэва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Вярба-брэднік ’вербалоз, казіная вярба, Salix caprea L.’ (маг., Кіс.). Да вярба і брэд 2, бро́днік (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вярба казіная, гл. Брэднік
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
бреди́на ж., бот. брэ́днік, род. брэ́дніка и (о древесине) брэ́дніку м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Бро́днік ’вярба’ (Касп.). Рус. дыял. бро́дни́к ’вербавы хмызняк’, ’кара вярбы’. Калі гэта не нейкія другасныя формы (параўн. бел. брэд, брэднік, рус. бред, бреди́на вярба’), то пацвярджаецца этымалогія Бернекера, 83, і Фасмера, 1, 210, пра сувязь назв, вярбы (bred‑) з дзеясловам bresti bredǫ ’брадзіць’. Гл. брэд 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)