бры́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бры́т бры́ты
Р. бры́та бры́таў
Д. бры́ту бры́там
В. бры́та бры́таў
Т. бры́там бры́тамі
М. бры́це бры́тах

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

брыт ж. бритт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

брыт-по́п

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. брыт-по́п
Р. брыт-по́пу
Д. брыт-по́пу
В. брыт-по́п
Т. брыт-по́пам
М. брыт-по́пе

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Бнай Брыт (сіянісцкая арг-цыя) 9/541

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

бритт брыт, род. бры́та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Briton [ˈbrɪtn] n.

1. fml брыта́нец; брыта́нка;

North Briton шатла́ндзец

2. hist. брыт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Briton

[ˈbrɪtən]

n.

1) старажы́тны брыт

2) брыта́нец -ца m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Bríte

m -n, -n

1) брыта́нец

2) брыт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

бры́ты ​1, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад брыць.

2. у знач. прым. З брытай галавой ці барадой. За маленькім, кругленькім столікам, над шклянкаю кавы сядзеў гладка прычэсаны, брыты чалавек. Гартны.

бры́ты ​2, ‑аў; адз. брыт, ‑а; м.

Кельцкае племя, якое насяляла Англію ў старажытнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АМА́Н ДАГАВО́РНЫ,

назва былога брыт. пратэктарата на Аравійскім п-ве. З 1971 незалежная дзяржава Аб’яднаныя Арабскія Эміраты.

т. 1, с. 305

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)