бры́ты ​1, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад брыць.

2. у знач. прым. З брытай галавой ці барадой. За маленькім, кругленькім столікам, над шклянкаю кавы сядзеў гладка прычэсаны, брыты чалавек. Гартны.

бры́ты ​2, ‑аў; адз. брыт, ‑а; м.

Кельцкае племя, якое насяляла Англію ў старажытнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)