брука́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. брука́р брукары́
Р. брукара́ брукаро́ў
Д. брукару́ брукара́м
В. брукара́ брукаро́ў
Т. брукаро́м брукара́мі
М. брукару́ брукара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

брука́р, -ра́ м. мости́льщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

брука́р, ‑а, м.

Рабочы, спецыяліст па ўкладцы бруку. Пакінуўшы брата, .. [Красуцкі] рабіў у Слуцку брукаром. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брукаўшчы́к, ‑а, м.

Тое, што і брукар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

brukarz

м. брукавальнік; брукар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

мости́льщик масці́льшчык, -ка м.; брукаўшчы́к, -ка́ м.; брука́р, -ра́ м.; см. мости́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)