бранчэ́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. бранчу́ бранчы́м
2-я ас. бранчы́ш бранчыце́
3-я ас. бранчы́ць бранча́ць
Прошлы час
м. бранчэ́ў бранчэ́лі
ж. бранчэ́ла
н. бранчэ́ла
Загадны лад
2-я ас. бранчы́ бранчы́це
Дзеепрыслоўе
цяп. час бранчучы́

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Бранчэ́ць ’брынкаць’ (Касп.). Рус. бренчать, чэш. brnčeti і г. д. Да слав. bręk‑. Гл. Фасмер, 1, 212. Але параўн. і польск. brzęczeć.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)