Бранчэ́ць ’брынкаць’ (Касп.). Рус. бренчать, чэш. brnčeti і г. д. Да слав. bręk‑. Гл. Фасмер, 1, 212. Але параўн. і польск. brzęczeć.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)