бракаўшчы́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Той, хто правярае што-н. на якасць, устанаўлівае брак (у 1 знач.).

|| ж. бракаўшчы́ца, -ы, мн. -ы, -чы́ц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бракаўшчы́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бракаўшчы́к бракаўшчыкі́
Р. бракаўшчыка́ бракаўшчыко́ў
Д. бракаўшчыку́ бракаўшчыка́м
В. бракаўшчыка́ бракаўшчыко́ў
Т. бракаўшчыко́м бракаўшчыка́мі
М. бракаўшчыку́ бракаўшчыка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бракаўшчы́к, -ка́ м. браковщи́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бракаўшчы́к, ‑а, м.

Той, хто займаецца бракоўкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бракаўшчы́к м. Wárenprüfer m -s, -, Wárenkontrolleur [-lø:r] m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бракёр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Тое, што і бракаўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бракаўшчы́ца, ‑ы, ж.

Жан. да бракаўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бракёр, ‑а, м.

Тое, што і бракаўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

brakarz

м. бракаўшчык

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)