блі́ск

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. блі́ск блі́скі
Р. блі́ску блі́скаў
Д. блі́ску блі́скам
В. блі́ск блі́скі
Т. блі́скам блі́скамі
М. блі́ску блі́сках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бліск, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Успышка святла.

Б. маланкі.

2. Хуткі позірк.

Кідаць злосныя бліскі ў чый-небудзь бок.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бліск (род. блі́ску) м.

1. блеск, сверка́ние ср.;

2. взблеск, вспы́шка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бліск, ‑у, м.

1. Успышка святла. Бліск маланкі. // Яркае святло. Сонца паўдзённага бліск Слепіць вочы. Чарот.

2. Быстры погляд. Бліск вачамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бліск м Áufblitzen n -s;

бліск святла́ Líchtblitz m -es, -e; Fúnkeln n -s, Blítzen n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

взблеск бліск, род. блі́ску м., вы́бліск, -ку м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Плі́сканне ’бліск’, пяіскыць ’пабліскваць’ (мсцісл., Юрч. СНЛ). Да бліск, бліскаць. < прасл. *bliskati < і.-е. *bhlei̯‑sk‑/*blei̯gʼ‑sk, роднасныя літ. blyškčti ’ззяць, блішчэць’, англ.-сакс. Ыісап ’тс’, ст.-в.-ням. bleih ’бледны’, ням. Blick ’погляд’ (Трубачоў, Эт. сл., 2, 117). Няясным застаецца пераход б > п.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

blask, ~u

м. бляск; бліск

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

błysk, ~u

м. бліск; блісканне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

lightning

[ˈlaɪtnɪŋ]

1.

n.

1) мала́нка, бліскаві́ца f.

2) бліск -у m. (сьвятла́)

2.

adj.

бліскаві́чны; вокамгне́нны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)