бзі́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бзі́к бзі́кі
Р. бзі́ку бзі́каў
Д. бзі́ку бзі́кам
В. бзі́к бзі́кі
Т. бзі́кам бзі́камі
М. бзі́ку бзі́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

бзік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Дзівацтва, капрыз.

Гэты чалавек з бзікам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бзік м., разг.

1. (род. бзі́ку) стра́нность ж.;

2. (род. бзі́ка) (о человеке) бзик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бзік, ‑а, м.

Разм.

1. Дзівацтва, капрыз.

2. Бзікаваты чалавек; дзівак.

[Польск. bzik.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бзік м разм Schrlle f -, -n, Fmmel m -s, -, fxe Ide

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Бзік, бзікава́ты. Гл. бзы́каць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

fiksum :

mieć fiksum — мець бзік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Абзы́каць ’аббегаць па пустой справе (пра худога, лёгкага)’ (Юрч. Сін., 25); магчыма, да бзік. Параўн. славен. bzikati ’бегчы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bzik

м. бзік, дзівацтва; манія; вар’яцтва;

mieć (dostać) ~a — з’ехаць з глузду; звар’яцець

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Бзы́каць ’гудзець’, таксама бзыча́ць, бзыя́ць (БРС, Сцяшк. МГ, Сцяц.). Гукапераймальнае ўтварэнне. Параўн. укр. бзича́ти, польск. bzikać, чэш. bzikati, bzučeti і г. д. Гл. Фасмер, 1, 164; Слаўскі, 53; падрабязна Махэк₂, 79. Сюды з іншай семантыкай бзы́каць ’злавацца, хвалявацца і бегаць’ (Шат.), бзды́каць ’бегаць з месца на месца’ (Бяльк.). Але бел. бзік (БРС), бзікава́ты ’з норавам, з дзівацтвамі’ (БРС, Бяльк.), рус. бзик ’дзівацтва’ запазычаны прама з польск. bzik, bzikowaty. Гл. Шанскі, 1, Б, 113.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)