бе́раст

‘драўніна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. бе́раст
Р. бе́расту
Д. бе́расту
В. бе́раст
Т. бе́растам
М. бе́расце

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

бе́раст

‘дрэвавая ці кустовая расліна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. бе́раст
Р. бе́раста
Д. бе́расту
В. бе́раст
Т. бе́растам
М. бе́расце

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

бе́раст, -та, (о древесине и собир.) -ту м., бот. бе́рест

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бе́раст, ‑а і ‑у, М ‑сце, м.

Дрэвавая ці кустовая расліна сямейства вязавых. Бераст патрабавальны да цяпла, да ўрадлівасці глебы, менш ценевынослівы і любіць сухасць глебы. «Прырода Беларусі». / ‑у; у знач. зб. Насадзіць берасту.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

БЕРАСТ,

гл. ў арт. Лём.

т. 3, с. 106

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

бе́раст м бат Féldulme f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Бе́раст. Гл. бяро́за.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

карага́ч, -а́ і (пра драўніну і зб.) -у́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Паўднёвае дрэва ці куст сямейства вязавых; бераст.

|| прым. карага́чавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карага́ч, ‑а, м.

Паўднёвае лісцевае дрэва ці куст сямейства вязавых; бераст.

[Ад цюрк. кара агач — чорнае дрэва.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бе́рест бот. бе́раст, род. бе́раста и (о древесине и собир.) бе́расту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)