Берагавы́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
м.
Н. Берагавы́
Р. Берагаво́га
Д. Берагаво́му
В. Берагавы́
Т. Берагавы́м
М. Берагавы́м

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

берагавы́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. берагавы́ берагава́я берагаво́е берагавы́я
Р. берагаво́га берагаво́й
берагаво́е		 берагаво́га берагавы́х
Д. берагаво́му берагаво́й берагаво́му берагавы́м
В. берагавы́ (неадуш.)
берагаво́га (адуш.)		 берагаву́ю берагаво́е берагавы́я (неадуш.)
берагавы́х (адуш.)
Т. берагавы́м берагаво́й
берагаво́ю		 берагавы́м берагавы́мі
М. берагавы́м берагаво́й берагавы́м берагавы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

берагавы́ в разн. знач. берегово́й;

○ б. ве́цер — берегово́й ве́тер;

~ва́я ла́стаўка — берегова́я ла́сточка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

берагавы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да берага (у 1, 2 знач.). Берагавая лінія. □ Вада бесперапынна білася ў берагавы схіл. Чорны. // Які знаходзіцца на беразе, каля берага. Берагавы лёд. Берагавая дарога. Берагавы лес. // Які мае сувязь з берагам. Берагавая ахова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

берагавы́ Úfer-; Land-; Küsten-; Strand- (пры моры);

берагавы́ ве́цер Küstenwind m -(e)s, -е;

берагава́я ахо́ва Küstenschutz m -es;

берагава́я артыле́рыя вайск Küstenartillerie f -, -ri¦en;

берагава́я паласа́ Küstenstrich m -(e)s (каля мора);

берагавыя ска́лы Küstenklippen pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бе́раг, -а, М -разе, мн. берагі́, -о́ў, м.

1. Край, паласа зямлі каля вадаёма.

Пясчаны б.

2. Суша (у процілегласць вадзе).

Сысці на б.

3. Край тканіны.

Б. палатна.

4. Верхні край якой-н. пасудзіны.

Вядро вады роўна з берагамі.

◊

Прыстаць да берага (разм.) — знайсці якое-н. месца для пастаяннага жыцця.

|| памянш. беражо́к, -жка́, мн. -жкі́, -жко́ў, м. (да 1, 3 і 4 знач.).

|| прым. берагавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

БЕРАГАВЫ́ КАНА́Л,

гл. Унутраны берагавы канал.

т. 3, с. 104

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

БЕРАГАВЫ́ ЎСТУП,

гл. Кліф.

т. 3, с. 104

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

БЕРАГАВЫ́ ВАЛ,

акумулятыўная форма рэльефу, утвораная з доннага матэрыялу (пяску, жвіру, галькі, ракушачніку) прыбоем. Уяўляе сабой нізкую граду (вал), выцягнутую ўздоўж лініі берага мора або возера. Даўжыня дасягае соцень метраў або некалькіх кіламетраў, выш. да 1—4 м. Павернуты ў бок мора схіл берагавога вала называецца пляжам.

т. 3, с. 104

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Сцепянёўскі берагавы ўступ

т. 15, с. 307

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)