бе́жанец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бе́жанец бе́жанцы
Р. бе́жанца бе́жанцаў
Д. бе́жанцу бе́жанцам
В. бе́жанца бе́жанцаў
Т. бе́жанцам бе́жанцамі
М. бе́жанцу бе́жанцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бе́жанец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Чалавек, які пакінуў месца свайго жыхарства з прычыны вайны або якога-н. бедства.

|| ж. бе́жанка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. бе́жанскі, -ая, -ае.

Бежанскія фурманкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бе́жанец, -нца ж. бе́женец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бе́жанец, ‑нца, м.

Чалавек, які пакінуў месца свайго жыхарства з прычыны вайны або стыхійнага бедства. З заходняй стараны даходзілі сюды бежанцы, якім пашанцавала выбрацца з агню нямецкіх бамбардзіровак. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бе́жанец м. Flüchtling m -s, -e;

бе́жанка Flüchtige (sub) m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Бе́жанец (БРС, Бяльк.). Запазычанне з рус. беженец ’тс’ (аб рус. слове гл. Шанскі, 1, Б, 70).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

уцяка́ч, уцекача́, мн. уцекачы́, уцекачо́ў, м.

1. Той, хто ўцёк² (у 2 знач.).

2. Тое, што і бежанец.

|| ж. уцяка́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бе́жанка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да бежанец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бе́женец бе́жанец, -нца м., уцяка́ч, род. уцекача́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

refugee [ˌrefjuˈdʒi:] n. уцяка́ч, бе́жанец;

a refugee camp ла́гер бе́жанцаў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)