бегунка
Том: 1, старонка: 213.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
бегуно́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бегуно́к |
бегункі́ |
| Р. |
бегунка́ |
бегунко́ў |
| Д. |
бегунку́ |
бегунка́м |
| В. |
бегуно́к |
бегункі́ |
| Т. |
бегунко́м |
бегунка́мі |
| М. |
бегунку́ |
бегунка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Быга́нка ’панос’ (палес., Клім.). Палеская фанетычная форма з зыходнага *бѣганъка (да бегаць). У параўнанні з ст.-бел. бегунка, укр. бігунка, рус. бегунка ’тс’ (да апошняга гл. Кохман, Kontakty, 103), якія, здаецца, з’яўляюцца запазычаннем з польскай мовы, палескае слова — утварэнне на беларускай глебе (адпаведнасці ў польск. мове няма: польск. bieganka азначае ’род дзіцячай гульні’, гл. Варш. сл., 1, 149).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)