банкру́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. банкру́т банкру́ты
Р. банкру́та банкру́таў
Д. банкру́ту банкру́там
В. банкру́та банкру́таў
Т. банкру́там банкру́тамі
М. банкру́це банкру́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

банкру́т, -а, М -кру́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Збяднелы неплацежаздольны даўжнік.

2. перан. Той, хто пацярпеў поўную няўдачу, крах у ажыццяўленні чаго-н.

Маральны б.

|| прым. банкру́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

банкру́т м., прям., перен. банкро́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

банкру́т, ‑а, М ‑круце, м.

1. Збяднелы неплацежаздольны даўжнік.

2. перан. Чалавек, які аказаўся няздольным апраўдаць чые‑н. надзеі і пацярпеў ідэйнае крушэнне. Палітычныя банкруты.

•••

Злосны банкрут — купец, банкір, які ўхіляецца ад выканання сваіх даўгавых абавязацельстваў, хоць і з’яўляецца плацежаздольным.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

банкру́т м. Bankrotteur [ ´tø:r] m -s, -e; Záhlungsunfähige (sub) m -n, -n;

банкру́т фі́рмы Záhlungseinstellung der Fírma;

абвясці́ць сябе́ банкру́там den Bankrótt erklären; sich záhlungsunfähig erklären

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

банкру́т

(фр. banqueroute = банкруцтва < іт. bancarotta, ад banco = лаўка + rotto = зламаны)

1) збяднелы неплацежаздольны даўжнік (асоба, прадпрыемства, арганізацыя);

2) перан. чалавек, які пацярпеў крах у сваёй дзейнасці або поўную няўдачу ў асабістым жыцці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Банкру́т. Рус. банкро́т (з XVIII ст.), банкру́т (з часоў Пятра I), укр. банкро́т, банкру́т. Банкру́т (больш даўняя форма) — запазычанне з франц. banqueroute або гал. bankroet. Больш новае банкро́т узята з ням. Bankrott. Першакрыніцай усіх гэтых слоў з’яўляецца італ. bancarotta ’зламаная лаўка’. Гл. Смірноў, Западн., 55; Фасмер, 1, 121; Шанскі, 1, Б, 35. Аб гісторыі слова гл. Клюге, 49.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

банкру́т

(фр. banqueroute < іт. bancarotta, ад banca = банк + rotta = разбіты)

1) збяднелы, неплацежаздольны даўжнік (з прычыны разарэння);

2) перан. чалавек, які пацярпеў крах у сваёй дзейнасці або поўную няўдачу ў асабістым жыцці.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

bankrupt​1 [ˈbæŋkrʌpt] n. банкру́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

банкро́т прям., перен. банкру́т, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)