банк², -а, м.

1. У картачнай гульні: грошы, якія пастаўлены на кон.

Сарваць б.

2. Азартная картачная гульня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

банк³, -а, мн. -і, -аў, м.

Фонд якіх-н. даных, што захоўваюцца для інфармацыйных і іншых мэт.

Б. звестак.

Б. ведаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

банк м.

1. банк;

дзяржа́ўны б. — госуда́рственный банк;

2. карт. банк;

сарва́ць б. — сорва́ть банк;

3. спец. банк;

б. да́ных — банк да́нных;

б. ве́даў — банк зна́ний

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

банк¹, -а, мн. -і, -аў, м.

Крэдытна-фінансавая ўстанова, якая канцэнтруе грашовыя сродкі і праводзіць з імі розныя аперацыі.

Нацыянальны б.

Беларусі.

|| прым. ба́нкаўскі, -ая, -ае і ба́нкавы, -ая, -ае.

Банкаўскі служачы.

Банкавы білет.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

банк​I банк, род. ба́нка м.;

госуда́рственный банк дзяржа́ўны банк.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

банк​II карт. банк, род. ба́нка м.;

◊

держа́ть банк банкава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

банк, ‑а, м.

1. а) У СССР — дзяржаўная ўстанова, якая ў адпаведнасці з народнагаспадарчым планам ажыццяўляе крэдытаванне дзейнасці прадпрыемстваў і фінансаванне капіталаўкладанняў, арганізуе безнаяўныя грашовыя разлікі паміж прадпрыемствамі і гаспадарчымі органамі і цэнтралізаваны зварот наяўных грошай. Дзяржаўны банк БССР. Камунальны банк. Інвестыцыйны банк. Міжнародны банк эканамічнага супрацоўніцтва; б) у капіталістычных краінах — фінансавая ўстанова, якая канцэнтруе пазыковы капітал і дае яго ў распараджэнне капіталістаў для атрымання прыбытку і звышпрыбытку.

2. У картачнай гульні — пэўная сума грошай, пастаўленая на кон. Сарваць банк.

•••

Трымаць банк гл. трымаць.

[Фр. banque з іт.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

банк м

1. Bank f -, -en;

дзяржа́ўны банк Stáatsbank f;

мець раху́нак у банку ein Bánkkonto háben;

пакла́сці гро́шы ў банк Geld auf die Bank bríngen;

акцыяне́рны банк Ákti¦enbank f;

ашча́дны банк Spárkasse f;

інавацы́йны банк Innovatiónsbank [-v-] f;

інвестыцы́йны банк Investitiónsbank [-v-] f;

іпатэ́чны банк Hypothékenbank f;

камерцы́йны банк Bánkkommandite f -, -n, Hándelsbank f -;

клі́рынгавы банк Clearingbank [´kli:riŋ-] f;

Нацыяна́льны банк Nationálbank f;

э́кспартна-і́мпартны банк Áußenhandelsbank f;

эмісі́йны банк Nótenbank f;

2.:

банк зве́стак камп Dátenbank f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Банк, дыял. ба́нак (Гарэц., Др.-Падб., Шат.). Рус. банк (з XVIII ст.), укр. банк і г. д. Запазычанне праз ням. Bank (або франц. banque) з італ. banco (якое спачатку мела значэнне ’стол мянялы’; < ням.; аб гісторыі слова гл. Клюге, 49; MESz, 1, 239). Фасмер, 1, 120; Шанскі, 1, Б, 33.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

банк

(фр. banque, ад іт. banco = лаўка)

1) установа, дзе ажыццяўляюцца грашовыя аперацыі, аперацыі з золатам, замежнай валютай і іншыя функцыі;

б. дадзеных — сукупнасць інфармацыі, сканцэнтраванай у пэўным месцы, дзе яна даступна для калектыўнага карыстання;

2) сума грошай, пастаўленая на кон у картачнай гульні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)