банда́жнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. банда́жнік банда́жнікі
Р. банда́жніка банда́жнікаў
Д. банда́жніку банда́жнікам
В. банда́жніка банда́жнікаў
Т. банда́жнікам банда́жнікамі
М. банда́жніку банда́жніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

банда́жнік ж., спец. банда́жник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

банда́жнік, ‑а, м.

1. Тое, што і бандажыст.

2. Рабочы на чыгунцы, які знімае і насаджвае бандажы (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

банда́жник спец. банда́жнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)