бакла́га, -і, ДМ -ла́зе, мн. -і, -ла́г, ж.

Тое, што і біклага.

|| прым. бакла́жны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бакла́га

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бакла́га бакла́гі
Р. бакла́гі бакла́г
Д. бакла́зе бакла́гам
В. бакла́гу бакла́гі
Т. бакла́гай
бакла́гаю		 бакла́гамі
М. бакла́зе бакла́гах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бакла́га ж. бакла́га, фля́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бакла́га бікла́га, -гі ж., бакла́га, -гі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бакла́га, ‑і, ДМ ‑лазе. ж.

Тое, што і біклага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баклага

Том: 1, старонка: 180.

img/01/01-180_0865_Баклага.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

бакла́га

гл. біклага.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Бакла́га. Ст.-бел. боклаг, боклага, баклага, биклаха (Гіст. лекс., 139; Булыка, Запазыч.). Рус. бакла́га, бакла́жка і інш., укр. бакла́г, бакла́га, бакло́, боклаг, боклага (дзве апошнія формы з XVI ст.) і г. д. Запазычанне з цюрк. моў (параўн. каз.-тат., тур. baklak від пасудзіны для вады’). Міклашыч, Türk. El. Nachtr., І, 9; Карловіч, Wyr. obce, 73; Брукнер, KZ, 48, 161; Фасмер, 1, 110. Для ўкр. мовы, магчыма, некаторыя формы праз польск. (бо́кло, бо́кла, бо́клак, параўн. польск. bukłak, bokłak). Адносна рум. версіі гл. Шалудзька, Rum., 126 і Крынжалэ, 216. Параўн. яшчэ бікла́га.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бікла́га, бакла́га

(тат. baklak)

невялікая драўляная ці металічная дарожная пасудзіна для вады, якую носяць на рэмені.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

бікла́га ж., см. бакла́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)