бакла́га

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бакла́га бакла́гі
Р. бакла́гі бакла́г
Д. бакла́зе бакла́гам
В. бакла́гу бакла́гі
Т. бакла́гай
бакла́гаю		 бакла́гамі
М. бакла́зе бакла́гах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

бакла́га, -і, ДМ -ла́зе, мн. -і, -ла́г, ж.

Тое, што і біклага.

|| прым. бакла́жны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бакла́га ж. бакла́га, фля́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бакла́га бікла́га, -гі ж., бакла́га, -гі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бакла́га, ‑і, ДМ ‑лазе. ж.

Тое, што і біклага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баклага

Том: 1, старонка: 180.

img/01/01-180_0865_Баклага.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

бакла́га

гл. біклага.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Бакла́га. Ст.-бел. боклаг, боклага, баклага, биклаха (Гіст. лекс., 139; Булыка, Запазыч.). Рус. бакла́га, бакла́жка і інш., укр. бакла́г, бакла́га, бакло́, боклаг, боклага (дзве апошнія формы з XVI ст.) і г. д. Запазычанне з цюрк. моў (параўн. каз.-тат., тур. baklak від пасудзіны для вады’). Міклашыч, Türk. El. Nachtr., І, 9; Карловіч, Wyr. obce, 73; Брукнер, KZ, 48, 161; Фасмер, 1, 110. Для ўкр. мовы, магчыма, некаторыя формы праз польск. (бо́кло, бо́кла, бо́клак, параўн. польск. bukłak, bokłak). Адносна рум. версіі гл. Шалудзька, Rum., 126 і Крынжалэ, 216. Параўн. яшчэ бікла́га.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бікла́га, бакла́га

(тат. baklak)

невялікая драўляная ці металічная дарожная пасудзіна для вады, якую носяць на рэмені.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бікла́га ж., см. бакла́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)