аўча́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Работнік, які даглядае авечак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аўча́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аўча́р аўчары́
Р. аўчара́ аўчаро́ў
Д. аўчару́ аўчара́м
В. аўчара́ аўчаро́ў
Т. аўчаро́м аўчара́мі
М. аўчару́ аўчара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аўча́р, -ра́ м. овча́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аўча́р, ‑а, м.

Чалавек, які даглядае авечак; авечы пастух.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўча́р м Schäfer m -s, -, Scháfhirt m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Аўча́р ’пастух’, (БРС, Бяльк., КЭС, лаг.), гаўчар (Сцяшк.)., ст.-бел. овчаръ, укр. вівчарь, рус. овчар, польск. owczarz, чэш. дыял. ovčiř, славен. ovčar, серб.-харв. о̀вча̄р, макед. овчар, балг. овчар. Прасл. ovьčar ад ovьka ’авечка’, адносна словаўтварэння гл. Мейе, Études, 213.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

овча́р аўча́р, -ра́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

owczarz

м. аўчар, авечкавод

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

sheepherder

[ˈʃi:p,hɜ:rdər]

n.

аўча́р -а́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

sheepman

[ˈʃi:pmən]

n., pl. -men

1) авечкагадо́вец -ўца m.

2) аўча́р -а́ m. (пасту́х)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)