Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аўгу́рм., ист., перен., ирон. авгу́р
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аўгу́р, ‑а, м.
1. У Старажытным Рыме — жрэц, які тлумачыў уяўную волю багоў па шчабятанню і палёце птушак.
2.Іран. Пра таго, хто свае спецыяльныя веды ператварае ў тайну, хто робіць выгляд, што ведае асаблівыя тайны.
[Лац. augur.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аўгу́р
(лац. augur)
1) старажытнарымскі жрэц, які тлумачыў волю багоў па шчабятанні і палёце птушак;
2) перан. той, хто робіць выгляд, што ведае асаблівыя тайны.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Аўгу́р (БРС). Кніжнае запазычанне з рус.авгур (Крукоўскі, Уплыў, 76), што ў сваю чаргу з лац.augur (ад avis ’птушка’ і gur < gurgulio — горла’), першапачаткова ’той, хто гадае на птушках’, гл. Шанскі, 1, А, 27.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
авгу́рист., ирон.аўгу́р, -ра м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
augur1[ˈɔ:gə]n.
1.hist.аўгу́р (у старажытным Рыме)
2. праро́к; прадказа́льнік
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
аўспі́цыі
(лац. auspicium)
1) варажба ў старажытных рымлян па палёце і крыках птушак, па нябесных з’явах; выконвалася аўгурамі (гл.аўгур 1);
2) перан. меркаванні на будучыню.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)