ашы́ек, ашы́йка, мн. ашы́йкі, ашы́йкаў, м. (спец.).

Частка мясной тушы, што прылягае да шыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ашы́ек

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ашы́ек ашы́йкі
Р. ашы́йка ашы́йкаў
Д. ашы́йку ашы́йкам
В. ашы́ек ашы́йкі
Т. ашы́йкам ашы́йкамі
М. ашы́йку ашы́йках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ашы́ек (род. ашы́йка) м. оше́ек

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ашы́ек, ашыйка, м.

Частка мясной тушы, якая прылягае да шыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оше́ек м. каркаві́на, -ны ж., ашы́ек, род. ашы́йка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вязы́ ’ашыек’ (Шатал.). Рус. дыял. вя́зы, укр. вʼя́зи, чэш. vaz, славац. väzy. Відаць, утварэнне ад *vęzati ’вязаць’ (*’тое, што звязвае галаву з тулавам’). Параўн. Фасмер, 1, 374.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Каркаві́на ’карак’ (ТСБМ), ’шыя і плечы ніжэй шыі’ (КЭС, лаг.), ’свіны ашыек’ (Сцяшк., Вешт., Шатал.), да карк 1 (гл.). Словаўтварэнне даволі празрыстае: каркав‑іна (першая частка — прыметнік з суфіксам ‑ав, другая — суфікс ‑іна).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)