ахо́ўнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ахо́ўнік ахо́ўнікі
Р. ахо́ўніка ахо́ўнікаў
Д. ахо́ўніку ахо́ўнікам
В. ахо́ўніка ахо́ўнікаў
Т. ахо́ўнікам ахо́ўнікамі
М. ахо́ўніку ахо́ўніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ахо́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Асоба, што ахоўвае, сцеражэ каго-, што-н.; вартаўнік.

2. Той, хто беражэ, шануе каго-, што-н.

А. сям’і.

|| ж. ахо́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ахо́ўнік м.

1. (охраняющий что-л.) охра́нник;

2. храни́тель;

3. уст., ирон. блюсти́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ахо́ўнік, ‑а, м.

1. Асоба, якая ахоўвае. сцеражэ каго‑, што‑н.; вартаўнік. Колышаў першы прабег кантрольную будку, за якой наткнуўся на аднаго спалоханага ахоўніка. Мележ.

2. Той, хто беражэ, шануе каго‑, што‑н. Жанчыны з бурным мінулым — гэта Максім Сцяпанавіч заўважаў не адзін раз — найлепшыя і самыя строгія ахоўнікі сям’і. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ахо́ўнік м Wáchsoldat m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

страж, -а, мн. -ы, -аў, м. (высок.).

Ахоўнік, абаронца.

С. закона.

С. парадку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ахо́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да ахоўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оберега́тель засцерага́льнік, -ка м., ахо́ўнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

protector [prəˈtektə] n. пратэ́ктар; абаро́нца, засту́пнік, ахо́ўнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

angel [ˈeɪndʒl] n. анёл;

a guardian angel анёл-ахо́ўнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)