а́хканне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. а́хканне а́хканні
Р. а́хкання а́хканняў
Д. а́хканню а́хканням
В. а́хканне а́хканні
Т. а́хканнем а́хканнямі
М. а́хканні а́хканнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

а́хканне ср., разг. а́ханье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

а́хканне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. ахкаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́хкаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Выяўляць пачуцці (здзіўлення, шкадавання, прыкрасці і пад.), усклікаючы «ах!».

|| наз. а́хканне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

а́ханне ср., разг., см. а́хканне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

а́ханье а́хканне, -ння ср., а́ханне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)