атра́мант, -у, М -нце, м. (уст.).

Тое, што і чарніла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

атра́мант

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. атра́мант
Р. атра́манту
Д. атра́манту
В. атра́мант
Т. атра́мантам
М. атра́манце

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

атра́мант м., уст. черни́ла мн.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

атра́мант, ‑у, М ‑нце, м.

Уст. Тое, што і чарніла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

атра́мант м уст, высок Tínte f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

атра́мант

(лац. atrarnentum)

уст. чарніла.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Атра́мант ’чарніла’ (БРС: устар., Нас., Шпіл., Касп., Шн. і інш.). Укр. атра́ме́нт, польск., славац. atrament ’тс’. Фіксуецца з 1710 (Булыка, Запазыч.); з лац. atramentum (Вясноў, Праблемы філал., 30); паводле Булыкі — праз польскую. У новы час на ўжыванне беларускага слова ўплывала польская мова: у савецкі час гэты дублет паступова знікае (Шакун, Гісторыя, 285).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тарманто́ўка ’аўтаручка’ (Сцяшк. Сл.). З *атрамантоўка, ад атрамант, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

atrament, ~u

м. чарніла; атрамант

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

черни́ла ед. нет чарні́ла, -ла ср., мн. нет; атра́мант, -ту м., мн. нет;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)