асігно́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. асігно́ўка асігно́ўкі
Р. асігно́ўкі асігно́вак
Д. асігно́ўцы асігно́ўкам
В. асігно́ўку асігно́ўкі
Т. асігно́ўкай
асігно́ўкаю		 асігно́ўкамі
М. асігно́ўцы асігно́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

асігно́ўка ж. ассигно́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

асігно́ўка, ‑і, ДМ ‑ноўцы; Р мн. ‑новак; ж.

Дакумент, адрасаваны банку распарадчыкам крэдыту, паводле якога банк праводзіць выплату або пералічэнне асігнаванай сумы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ассигно́вка (о документе) асігно́ўка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wyasygnowanie

н. асігнаванне, асігноўка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

asygnata

ж. асігнацыя, асігноўка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

asygnacja

ж. асігнаванне, асігноўка, асігнацыя

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)