апастро́фа

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. апастро́фа апастро́фы
Р. апастро́фы апастро́ф
Д. апастро́фе апастро́фам
В. апастро́фу апастро́фы
Т. апастро́фай
апастро́фаю		 апастро́фамі
М. апастро́фе апастро́фах

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

апастро́фа ж., лит. апастро́фа

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апастро́фа

(гр. apostrophe = паварот убок)

літ. стылістычная фігура, калі да адсутнай асобы звяргаюцца як да прысутнай, да мёртвага як да жывога, да прадмета як да чалавека.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

апостро́фа апастро́фа, -фы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

apostrophe

[əˈpɑ:strəfi]

n.

1) апо́страф -а m.

2) апастро́фа f., зваро́т -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

inwokacja

ж.

1. заклік; зварот;

2. літ. апастрофа

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)