апа́ліна
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
апа́ліна |
апа́ліны |
| Р. |
апа́ліны |
апа́лін |
| Д. |
апа́ліне |
апа́лінам |
| В. |
апа́ліну |
апа́ліны |
| Т. |
апа́лінай
апа́лінаю |
апа́лінамі |
| М. |
апа́ліне |
апа́лінах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
апа́ліна, ‑ы, ж.
Тое, што і абпаліна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Апалі́на-Ба́сіна
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Апалі́на-Ба́сіна |
| Р. |
Апалі́на-Ба́сіна |
| Д. |
Апалі́на-Ба́сіну |
| В. |
Апалі́на-Ба́сіна |
| Т. |
Апалі́на-Ба́сінам |
| М. |
Апалі́на-Ба́сіне |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
АПАЛІ́НА-БА́СІНА,
вёска ў Беларусі, у Вензавецкім с/с Дзятлаўскага р-на Гродзенскай вобл. Цэнтр калгаса. За 3км на З ад Дзятлава, 168 км ад Гродна, 16 км ад чыг. ст. Наваельня. 240 ж., 82 двары (1995). Аддз. сувязі.
т. 1, с. 415
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
АПАЛІ́НЫ
(Opalinatea),
клас паразітычных прасцейшых жывёл атр. эўгленавых. Жывуць у кішэчніку земнаводных, радзей рыб і паўзуноў. Больш за 100 відаў. Найб. вядома A. ranarum.
Даўж. да 1 мм. Цела лістападобнае, плоскае, несіметрычнае, укрытае тысячамі кароткіх жгуцікаў. Стрававальнай сістэмы няма, жывяцца ўсёй паверхняй цела. Ядзер ад 2 да некалькіх соцень. Размнажаюцца бясполым спосабам (дзяленнем) і палавым — парным зліццём аднаядравых мікра- і макрагамет з утварэннем цысты, што трапляе ў ваду і праглынаецца апалонікамі. З цысты выходзіць маленькая апаліна, якая вырастае ў шмат’ядзерную.
т. 1, с. 415
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)