анакалу́ф

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. анакалу́ф анакалу́фы
Р. анакалу́фа анакалу́фаў
Д. анакалу́фу анакалу́фам
В. анакалу́ф анакалу́фы
Т. анакалу́фам анакалу́фамі
М. анакалу́фе анакалу́фах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

анакалу́ф м., лит. анаколу́ф

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

АНАКАЛУ́Ф

(ад грэч. anakoluthos непаслядоўны, няправільны),

стылістычная фігура ў паэтыцы, лагічная ці сінтаксічная няўзгодненасць асобных частак выказвання. Напр.: «Празрыстае — можна каменне злічыць, // Блакітнае — неба ў ім палавіна, // Багатае — рыба лускою блішчыць, // Магутнае — слова ад бацькі і сына» (М.Лужанін. «Запрашэнне на возера Нарач»). У маст. творы дапамагае індывідуалізаваць мову персанажа, надаць ёй асаблівы каларыт.

т. 1, с. 332

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

анакалу́ф

(гр. anakoluthon = непаслядоўнасць)

сінтаксічная або лагічная непаслядоўнасць у мове, адхіленні ад граматычных норм.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

анаколу́ф лит. анакалу́ф, -фа м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)