амо́нім

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. амо́нім амо́німы
Р. амо́німа амо́німаў
Д. амо́німу амо́німам
В. амо́нім амо́німы
Т. амо́німам амо́німамі
М. амо́німе амо́німах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

амо́нім м., лингв. омо́ним

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

амо́нім, ‑а, м.

Слова, якое гучыць аднолькава з іншым словам, але адрозніваецца ад апошняга значэннем.

[Грэч. homos — аднолькавы і onyma — імя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

амо́нім м лінгв Homoným n -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

омо́ним лингв. амо́нім, -ма м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

homonym [ˈhɒmənɪm] n. ling. амо́нім

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

homonim, ~u

м. лінгв. амонім

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Homoným

n -(e)s, -e лінгв. амо́нім

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Руба́ць ’есці вельмі энергічна’ (Юрч. Сін.). Амонім да рубаць ’сячы’ (гл. рубацца) у выніку пераносу значэння ’сячы’ на працэс ежы, параўн. малоць ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вярхо́м ’конна’ (БРС), вярьхом ’тс’ (Бяльк.), укр. верхом, рус. верхом, польск. wierzchem ’тс’. Узнікла як адгалінаваны амонім з дзеепрыслоўя верхам (< vьrx‑ъmь) ’зверху, наверсе’, якое ўяўляе сабой творны склон адзіночнага ліку ад верх (Шанскі, 1, В, 70).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)