альша́нік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
альша́нік |
альша́нікі |
| Р. |
альша́ніку |
альша́нікаў |
| Д. |
альша́ніку |
альша́нікам |
| В. |
альша́нік |
альша́нікі |
| Т. |
альша́нікам |
альша́нікамі |
| М. |
альша́ніку |
альша́ніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
альша́нік, -ку м., см. але́шнік
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
альша́нік, ‑у, м.
Тое, што і алешнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
alder [ˈɔ:ldə] n. bot. во́льха, але́шына;
an alder gro ve але́шнік, альхо́ўнік, альша́нік, альшэ́ўнік
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
але́шнік Абшар, які зарос альховымі кустамі; альховы лес (БРС). Тое ж але́шаннік, альшэ́віннік, альха́, лёшка, альхоўнівічышча, вольха, ле́хі, альхоўнік, альхаўня́к, альховіннік, але́хаўнік, але́шашча, але́хавінне, альхаві́шча, але́шанне, альхаўё, лешанні́к, альхоўе, альховічышча, альховічча, альховішча, альхоўнічча (Слаўг.), але́шняк (Слаўг., Гом. Грыг. 1851), альша́тнік (Дзяменцьеў. Геагр. БССР, 1952, 75), альшэвіна (Лаг.), аляшня́к, альшэ́ўнік (Мін. Станк. 1851, л. 396), альша́нік (Пянкрат. Ведрыцкія напевы, 1965, 97), альшэўнік (Дуброўскі. Зямля маладзее, 1952, 13).
□ в. Але́шавічы Шчуч., в. Альшоў Хоц., в. Алыпа́ны Шчуч. і Стол., ур. Але́шнік (лог) каля в. Чарсвяны Уш., в. Але́шня Рагач.
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)