алеу́цкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. алеу́цкі алеу́цкая алеу́цкае алеу́цкія
Р. алеу́цкага алеу́цкай
алеу́цкае		 алеу́цкага алеу́цкіх
Д. алеу́цкаму алеу́цкай алеу́цкаму алеу́цкім
В. алеу́цкі (неадуш.)
алеу́цкага (адуш.)		 алеу́цкую алеу́цкае алеу́цкія (неадуш.)
алеу́цкіх (адуш.)
Т. алеу́цкім алеу́цкай
алеу́цкаю		 алеу́цкім алеу́цкімі
М. алеу́цкім алеу́цкай алеу́цкім алеу́цкіх

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

алеу́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да алеутаў. Алеуцкая мова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

алеу́ты, -аў, адз. алеу́т, -а, М -у́це, м.

Паўночная народнасць, карэннае насельніцтва Алеуцкіх і Камандорскіх астравоў.

|| ж. алеу́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. алеу́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эскімо́ска-алеу́цкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. эскімо́ска-алеу́цкі эскімо́ска-алеу́цкая эскімо́ска-алеу́цкае эскімо́ска-алеу́цкія
Р. эскімо́ска-алеу́цкага эскімо́ска-алеу́цкай
эскімо́ска-алеу́цкае		 эскімо́ска-алеу́цкага эскімо́ска-алеу́цкіх
Д. эскімо́ска-алеу́цкаму эскімо́ска-алеу́цкай эскімо́ска-алеу́цкаму эскімо́ска-алеу́цкім
В. эскімо́ска-алеу́цкі (неадуш.)
эскімо́ска-алеу́цкага (адуш.)		 эскімо́ска-алеу́цкую эскімо́ска-алеу́цкае эскімо́ска-алеу́цкія (неадуш.)
эскімо́ска-алеу́цкіх (адуш.)
Т. эскімо́ска-алеу́цкім эскімо́ска-алеу́цкай
эскімо́ска-алеу́цкаю		 эскімо́ска-алеу́цкім эскімо́ска-алеу́цкімі
М. эскімо́ска-алеу́цкім эскімо́ска-алеу́цкай эскімо́ска-алеу́цкім эскімо́ска-алеу́цкіх

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

АЛЕУ́ЦКІ ЖО́ЛАБ,

глыбакаводны краявы жолаб у паўн. ч. Ціхага ак., уздоўж паўд. падводных схілаў Алеуцкіх а-воў. Даўж. больш за 4 тыс. км, сярэдняя шыр. больш за 60 км, глыб. да 7855 м. Грунт — чырв. гліны.

т. 1, с. 248

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

АЛЕУ́ЦКІ ХРЫБЕ́Т,

на п-ве Аляска, у Ціхаакіянскім поясе Кардыльераў Паўн. Амерыкі; тэр. ЗША. Даўж. каля 850 км. Ланцуг вулканічных конусаў выш. 2500—3000 м. Найб. вяршыня — г. Рэдаут (3108 м). 10 дзеючых вулканаў (Іліямна, Катмай, Паўлава і інш.). На схілах субарктычныя лугі, горная тундра. На вяршынях шматгадовыя снягі і ледавікі.

т. 1, с. 248

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

алеу́тский алеу́цкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Aleutian

[əˈlu:ʃən]

adj.

алеу́цкі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

АЛЯ́СКА

(Alaska),

паўвостраў на ПнЗ Паўн. Амерыкі (ЗША, штат Аляска), паміж Брыстольскім зал. Берынгава м. і Ціхім акіянам. Даўж. каля 700 км, шыр. да 170 км. Найб. выш. 2507 м (вулкан Веніямінава). Гарысты Алеуцкі хр. з дзеючым (Катмай, 2047 м) і патухлымі вулканамі. Горныя тундры, невял. ледавікі. Уздоўж паўн.-зах. ўзбярэжжа нізіны са шматлікімі азёрамі, субарктычныя лугі.

т. 1, с. 299

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)