алармі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. алармі́ст алармі́сты
Р. алармі́ста алармі́стаў
Д. алармі́сту алармі́стам
В. алармі́ста алармі́стаў
Т. алармі́стам алармі́стамі
М. алармі́сце алармі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

алармі́ст м., книжн., уст. аларми́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

алармі́ст

(фр. alarmiste, ад alarme = трывога)

1) асоба, схільная да панікі, якая распаўсюджвае неправераныя, неабгрунтаваныя чуткі, выклікаючы трывожны настрой;

2) прадстаўнік алармізму.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

алармі́ст

(фр. alarmiste, ад alarme = трывога)

1) асоба, схільная да панікі, якая распаўсюджвае неправераныя, неабгрунтаваныя чуткі, выклікаючы трывожны настрой;

2) прадстаўнік алармізму.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

аларми́ст книжн., уст. алармі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)