аку́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Прылада (плуг) для акучвання.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аку́чнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аку́чнік аку́чнікі
Р. аку́чніка аку́чнікаў
Д. аку́чніку аку́чнікам
В. аку́чнік аку́чнікі
Т. аку́чнікам аку́чнікамі
М. аку́чніку аку́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аку́чнік м., с.-х. оку́чник; пропа́шник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аку́чнік, ‑а, м.

Плуг з дзвюма паліцамі для акучвання бульбы ці агародных раслін; абганялка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аку́чнік м с.-г. Häufelpflug m -(e)s, -pflüge; Häufelmaschine f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

оку́чник м. аку́чнік, -ка м., абганя́лка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

radło

н. плужок, акучнік, сошка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

распа́шник м., с.-х. аку́чнік, -ка м., абганя́лка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пропа́шник м., с.-х. аку́чнік, -ка м., прапа́шнік, -ка м.; абганя́лка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ры́хлік ’акучнік’ (міёр., Нар. сл.). Ад ры́хліць (гл.) з дапамогай суф. ‑ік‑ як цягні́к, кры́цік ’сноп накрываць мэндлікі’ (Пра словаўтваральны тып глядзі Сцяцко, Афікс. наз., 41–42).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)