акая́нны, -ая, -ае.

1. Пракляты, адхілены царквою, грахаводны, паганы.

2. Жорсткі, бесчалавечны, непрыемны.

А. чалавек.

Акаянная душа.

3. Ужыв. як лаянкавае, асуджальнае слова (разм.).

Адыдзіся ад мяне, акаянны!

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

акая́нны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. акая́нны акая́нная акая́ннае акая́нныя
Р. акая́ннага акая́ннай
акая́ннае		 акая́ннага акая́нных
Д. акая́ннаму акая́ннай акая́ннаму акая́нным
В. акая́нны (неадуш.)
акая́ннага (адуш.)		 акая́нную акая́ннае акая́нныя (неадуш.)
акая́нных (адуш.)
Т. акая́нным акая́ннай
акая́ннаю		 акая́нным акая́ннымі
М. акая́нным акая́ннай акая́нным акая́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

акая́нны бран. окая́нный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

акая́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Пракляты, адхілены царквою, грахаводны, паганы. // Бесчалавечны, жорсткі, ганебны. Акаянная душа. Акаянны чалавек. // Ужываецца як лаянкавае слова. Ірад акаянны.

2. у знач. наз. акая́нны, ‑ага, м. Жорсткі, ганебны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Святаполк Акаянны 2/119; 9/455; 10/26, 335; 11/556; 12/88, 618

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

окая́нный бран. акая́нны, пракля́ты;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

cursed [kɜ:st] adj.

1. пракля́ты, акая́нны

2. [ˈkɜ:sɪd] dated агі́дны, ненаві́сны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Правале́нны ’акаянны, пракляты, надта скупы’ (Шат.), параўн. рус. перм. прова́льный (человек) ’акаянны, прапашчы чалавек’. Да праваліць < валіць. Параўн. семантыку прапашчы < пасці, падаць, а таксама праклён каб ты праваліўся!

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

хрыстапрада́вец, ‑даўца, м.

Уст. Прадажнік, здраднік; юда. — Каб на цябе [паліцая] хмара цёмная найшла, каб ты праваліўся скрозь зямлю на гэтым месцы, ірад, хрыстапрадавец акаянны, — шаптала, стоячы ля запечку, Грысіха. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ка́ін ’пракляты, які не раскаяўся, акаянны’ (Нас.). У даным выпадку не выключаны ўплыў дзеяслова каяць, каяцца або яго вытворных. Параўн. папярэдняе слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)