а́йканне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
а́йканне |
а́йканні |
| Р. |
а́йкання |
а́йканняў |
| Д. |
а́йканню |
а́йканням |
| В. |
а́йканне |
а́йканні |
| Т. |
а́йканнем |
а́йканнямі |
| М. |
а́йканні |
а́йканнях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
а́йканне ср.
1. а́йканье;
2. перен. сокруше́ние, сожале́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
а́йканне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. айкаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
а́йканье разг. а́йканне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)