адста́ўка, -і, ДМ -та́ўцы, ж.

Канчатковае звальненне з вайсковай, а таксама з дзяржаўнай службы.

Капітан у адстаўцы.

Выйсці ў адстаўку.

◊

Адстаўка кабінета, урада — выхад у сувязі з вотумам недавер’я або зменай кіраўніка дзяржавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адста́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. адста́ўка адста́ўкі
Р. адста́ўкі адста́вак
Д. адста́ўцы адста́ўкам
В. адста́ўку адста́ўкі
Т. адста́ўкай
адста́ўкаю		 адста́ўкамі
М. адста́ўцы адста́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

адста́ўка ж. отста́вка;

пада́ць у ~ку — пода́ть в отста́вку;

палко́ўнік у ~та́ўцы — полко́вник в отста́вке;

◊ вы́йсці ў ~ку — вы́йти в отста́вку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адста́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.

Канчатковае звальненне з вайсковай службы, а таксама (да рэвалюцыі) з цывільнай дзяржаўнай службы. Падаць у адстаўку. Прыняць адстаўку. Капітан у адстаўцы. // У капіталістычных краінах — расфарміраванне кабінета міністраў, адыход ад улады ўрада ці паасобных міністраў. // Прызнанне непрыгоднасці чаго‑н. Сіла Скарыны і заключаецца ў тым, што ён.. выдаў кнігі на даступнай свайму народу мове і тым самым даў адстаўку ў літаратуры як мёртвай латыні, так і бяздушнай царкоўнаславяншчыне. Алексютовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АДСТА́ЎКА,

1) у дарэвалюцыйнай Расіі з 18 ст. ў шырокім сэнсе — усякае звальненне з дзярж. службы (ваен. або цывільнай).

2) Поўнае вызваленне асоб афіцэрскага складу, прапаршчыкаў і мічманаў ад нясення ваен. службы па ўзросце, стане здароўя ці інш. прычынах; адзін з відаў звальнення з абавязковай ваен. службы.

3) У практыцы дэмакр. краін адстаўка ўрада (асобных яго членаў) або кіраўнікоў выканаўчай улады — складанне імі сваіх паўнамоцтваў у сувязі з вынясеннем ураду вотуму недаверу або ганьбавання, унутр. рознагалоссямі ва ўрадзе і інш.

т. 1, с. 138

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

адста́ўка ж Ábdankung f -, Rücktritt m -(e)s, -e; Demissión f -, -en (высок – урада, дыпламата);

зая́ва аб адста́ўцы Rücktrittsgesuch n -(e)s, -e;

у адста́ўцы außer Dienst (скар а. D.), verábschiedet, ábgedankt;

пада́ць у адста́ўку séinen Rücktritt [Ábschied] éinreichen;

прыня́ць адста́ўку den Rücktritt ánnehmen* [genéhmigen];

вы́йсці ў адста́ўку zurücktreten* vi (s), in den Rúhestand tréten*;

быць у адста́ўцы im Rúhestand sein

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

отста́вка ж. адста́ўка, -кі ж., звальне́нне (з паса́ды);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Апшы́т ’выгнанне’ (Гарэц.) адстаўка’ (Нас., Шпіл.), дрэнны атэстат’ (Нас.). Рус. абшит ’адстаўка’ з Пятроўскай эпохі з ням. Abschied, магчыма, праз польск. abszyt (Шанскі, 1, А, 23; Фасмер, 1, 58), укр. абшит. Ст.-польск. abszyt ’адстаўка’, abszytować ’адпраўляцца ў адстаўку’. Беларускае слова з польскай, на што ўказваюць словы апшитоваць, апшитованый, фіксуемыя Насовічам, якія не адзначаюцца ў рускай мове, але вядомыя польскай.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

demission

[dɪˈmɪʃən]

n.

1) дэмі́сія, адста́ўка f.

2) адмаўле́ньне n., абдыка́цыя f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Demissión

f -, -en адста́ўка, звальне́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)