аднаве́рка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. аднаве́рка аднаве́ркі
Р. аднаве́ркі аднаве́рак
Д. аднаве́рцы аднаве́ркам
В. аднаве́рку аднаве́рак
Т. аднаве́ркай
аднаве́ркаю		 аднаве́ркамі
М. аднаве́рцы аднаве́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аднаве́рка ж., рел. единове́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аднаве́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да аднаверац.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднаве́рац, -рца, мн. -рцы, -рцаў, м. (кніжн.).

Чалавек адной з кім-н. веры, рэлігіі.

|| ж. аднаве́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

единове́рка аднаве́рка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)