адмаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак., што.

1. гл. адмовіць.

2. Не прызнаваць існавання, значэння, мэтазгоднасці чаго-н.; абвяргаць што-н., выступаць супраць чаго-н.

А. мастацтва.

А. сваю віну.

|| наз. адмаўле́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адмаўля́ць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. адмаўля́ю адмаўля́ем
2-я ас. адмаўля́еш адмаўля́еце
3-я ас. адмаўля́е адмаўля́юць
Прошлы час
м. адмаўля́ў адмаўля́лі
ж. адмаўля́ла
н. адмаўля́ла
Загадны лад
2-я ас. адмаўля́й адмаўля́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час адмаўля́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адмаўля́ць несов.

1. в разн. знач. отка́зывать; см. адмо́віць;

2. отрица́ть;

не́льга а. і́сціны — нельзя́ отрица́ть и́стину

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адмаўля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак.

1. Незак. да адмовіць.

2. Выступаць праціўнікам чаго‑н.; не прызнаваць існавання, значэння, мэтазгоднасці чаго‑н. Адмаўляць існаванне бога. □ У процівагу В. Дуніну-Марцінкевічу паэт-грамадзяін Ф. Багушэвіч адмаўляў увесь тагачасны, і дзяржаўны лад. Шкраба. Помніць толькі [Сяргей], што ён нешта нігілістычна адмаўляў, і не столькі ад цвёрдага пераканання, колькі ад простай мужчынскай ўпартасці. Шамякін.

3. Абвяргаць што‑н., не згаджацца з кім‑, чым‑н. Да гэтага часу Скуратовіч прызнаўся, што некалькі разоў бачыўся з Толікам, але адмаўляў удзел сына ў забойствах. Чорны. [Уладзік:] — А таму нам [настаўнікам] трэба дагаварыцца загадзя; як трымацца на допыце, што казаць, а пра што маўчаць або адмаўляць зусім, каб не было супярэчлівых паказанняў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адмаўля́ць

1. (у існаванні чаго-н.) ábsagen vt, ábweisen* vt;

2. (адхіляць) nein [Nein] sagen, áblehnend [ábschlägig] (be)ántworten;

адмаўля́ць у даве́ры каму-н. j-m das Vertráuen entzíehen* [verwéigern]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

адмо́віць, -мо́ўлю, -мо́віш, -мо́віць; -мо́ўлены; зак.

1. Не задаволіць чыёй-н. просьбы, патрабавання.

А. у просьбе.

2. Абмежаваць у чым-н., пазбавіць чаго-н.

А. сабе ў чым-н.

3. Не даць згоды на шлюб.

Дзяўчына адмовіла сватам.

|| незак. адмаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. адмо́ва, -ы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

отрица́ть несов. адмаўля́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

deny [dɪˈnaɪ] v. адмаўля́ць; адмаўля́цца;

deny oneself smth. адмаўля́ць сабе́ ў чым-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

адмаўля́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; незак.

1. Незак. да адмовіцца.

2. Зал. да адмаўляць (у 2, 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адне́кваць

‘адмаўляць што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. адне́кваю адне́кваем
2-я ас. адне́кваеш адне́кваеце
3-я ас. адне́квае адне́кваюць
Прошлы час
м. адне́кваў адне́квалі
ж. адне́квала
н. адне́квала
Загадны лад
2-я ас. адне́квай адне́квайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час адне́кваючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)