адвалі́ць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. адвалю́ адва́лім
2-я ас. адва́ліш адва́ліце
3-я ас. адва́ліць адва́ляць
Прошлы час
м. адвалі́ў адвалі́лі
ж. адвалі́ла
н. адвалі́ла
Загадны лад
2-я ас. адвалі́ адвалі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час адвалі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адвалі́ць, -валю́, -ва́ліш, -ва́ліць; -ва́лены; зак., што.

1. Адвярнуць, адкінуць што-н. ад чаго-н.

А. камень ад дзвярэй.

А. завалу і адчыніць вароты.

2. Выдзеліць, даць, адрэзаць, расшчодрыўшыся (разм., іран.).

А. ладны кавалак сала.

А. сто тысяч рублёў.

3. ад чаго і без дап. Адысці, адплысці, адляцець.

Параход плаўна адваліў ад прыстані.

|| незак. адва́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. адва́льванне, -я, н. (да 1 знач.), адва́л, -у, м. (да 1 знач.) і адва́лка, -і, ДМ -лцы, ж. (да 1 знач.)

|| прым. адва́льны, -ая, -ае (да 1 знач.; спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адвалі́ць сов.

1. в разн. знач. отвали́ть;

а. ка́мень — отвали́ть ка́мень;

а. скі́бу хле́ба — отвали́ть ломо́ть хле́ба;

2. (отойти, отплыть) отвали́ть;

3. прост. отвали́ть;

а. цэ́лую ку́чу гро́шай — отвали́ть це́лую ку́чу де́нег

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адвалі́ць, ‑валю, ‑валіш, ‑валіць; зак.

1. што. Адвярнуць што‑н. цяжкае ад чаго‑н., што было прывалена ім ці перашкаджала чаму‑н. Адваліць каменную глыбу. // Зняць заваду ў дзвярах, варотах. Прытрымліваючы рукою крысы кажуха, да брамы падышоў гаспадар, не спяшаючыся адваліў завалу і адчыніў веснічкі. Пальчэўскі.

2. што. Аддзяліць, выдзеліць, адрэзаць каму‑н. значную частку чаго‑н. Адваліць лусту хлеба. / у іран. ужыв. Выхапіў.. [начальнік] з рук Паранькі паперы і, як бы для адчэпнага, піша — выдаць два рулоны. Во, колькі адваліў! Ракітны.

3. ад чаго і без дап. Адысці, адплысці, адляцець (пра судна, самалёт і пад.). Параход плаўна адваліў ад прыстані. Даніленка. Нарэшце пікіроўшчыкі адвалілі. Я думаў, што на палянцы сапраўды не асталося нічога жывога. Сабаленка. // Адысці, паменшаць колькасна, разысціся. У паўзе, калі пакупнікі адвалілі, Аксана разгарнула ілюстраваны часопіс. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адвалі́ць, адва́льваць

1. (адвярнуць) fórtwälzen vt, wégwälzen vt, beiséite räumen;

2. (даць) spendíeren vt; viel zúkommen lássen*;

3. (адысці, адплысці, адлятаць) ábstoßen* vi (s, h)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

паадва́льваць, -аю, -аеш, -ае; зак., што.

Адваліць усё, многае.

П. каменне ад сцяны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адва́лены отва́ленный; см. адвалі́ць 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адва́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да адваліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адва́лены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад адваліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паадва́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Адваліць усё. многае. Паадвальваць каменне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)