агале́лы, -ая, -ае.

1. Голы, апусцелы.

Агалелае дрэва.

Агалелыя палі.

2. перан. Вельмі бедны, збяднелы, згалелы.

|| наз. агале́ласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

агале́лы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. агале́лы агале́лая агале́лае агале́лыя
Р. агале́лага агале́лай
агале́лае		 агале́лага агале́лых
Д. агале́ламу агале́лай агале́ламу агале́лым
В. агале́лы (неадуш.)
агале́лага (адуш.)		 агале́лую агале́лае агале́лыя (неадуш.)
агале́лых (адуш.)
Т. агале́лым агале́лай
агале́лаю		 агале́лым агале́лымі
М. агале́лым агале́лай агале́лым агале́лых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

агале́лы, см. згале́лы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

агале́лы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і згалелы. Людзі, што прыходзілі з франтоў і з палону, знаходзілі агалелыя сем’і, спустошаныя вінаграднікі, зарослыя пустазеллем палі. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бедны, небагаты, голы, збяднелы, згалелы, агалелы, незаможны, убогі, жабрацкі; галапузы (разм.); сярмяжны (перан.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)