авало́данне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. авало́данне
Р. авало́дання
Д. авало́данню
В. авало́данне
Т. авало́даннем
М. авало́данні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

авало́данне ср. овладе́ние; см. авало́даць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

авало́данне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. авалодваць — авалодаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

авало́данне н.

1. (захоп) Bemächtigung f -, Besítzergreifung f -;

2. (навучэнне чаму-н.) Behérrschung f -, Méistern n -s;

авало́данне тэ́хнікай Behérrschung der Téchnik

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

авало́даць, -аю, -аеш, -ае; зак.

1. кім-чым. Узяць сілай, захапіць, завалодаць.

А. крэпасцю.

2. перан., кім-чым. Падпарадкаваць сабе, надаць чаму-н. патрэбны кірунак.

А. увагай.

А. сабой (вярнуць самавалоданне, супакоіцца).

3. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.), перан., кім-чым. Ахапіць, апанаваць (пра стан, думкі, пачуцці).

Стома авалодала ўсім целам.

4. перан., чым. Трывала засвоіць што-н., вывучыць, навучыцца карыстацца.

А. замежнай мовай.

А. прафесіяй.

|| незак. авало́дваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. авало́данне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

овладе́ние авало́данне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эскала́да

(фр. escalade)

уст. авалоданне сцяной крэпасці пры дапамозе штурмавых лесвіц.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Wiederinbesítznahme

f - авало́данне зноў; вярта́нне ва ўлада́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Besítzergreifung

f -, -en

1) авало́данне

2) экспрапрыццыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

захо́п, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле дзеясл. захопліваць — захапіць (у 1 знач.).

2. Гвалтоўнае прысваенне чаго‑н., авалоданне чым‑н. Захоп улады. Захоп тэрыторыі. Захоп сялянамі памешчыцкіх зямель.

3. Тое, што і захват.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)