абрабі́ць, -раблю́, -ро́біш, -ро́біць; -ро́блены; зак.

1. што. Апрацаваць, дагледзець.

А. зямлю.

2. што. Апрацоўваючы, прыдаць чаму-н. патрэбны выгляд, якасць.

А. каштоўны камень.

3. каго-што. Запэцкаць, забрудзіць чым-н. (разм.).

А. кашулю.

|| незак. абрабля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абрабі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. абраблю́ абро́бім
2-я ас. абро́біш абро́біце
3-я ас. абро́біць абро́бяць
Прошлы час
м. абрабі́ў абрабі́лі
ж. абрабі́ла
н. абрабі́ла
Загадны лад
2-я ас. абрабі́ абрабі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час абрабі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абрабі́ць сов.

1. обрабо́тать, возде́лать;

а. зямлю́ — обрабо́тать (возде́лать) зе́млю;

2. (придать нужный вид) обрабо́тать, обде́лать;

3. разг. запа́чкать, опа́чкать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абрабі́ць, ‑раблю, ‑робіш, ‑робіць; зак., каго-што.

1. Апрацаваць, дагледзець; прывесці ў парадак. Тарфянішча абраблю, Каб гуло, як медзь. Наглядаючы зямлю, Буду хлеб мець! Куляшоў. Мусіць, яна не была б такой прыгожай, італьянская зямля, калі б не абрабілі, не аздобілі яе сваім потам і рукамі працавітыя людзі. Мележ.

2. Апрацоўваючы, прыдаць чаму‑н. патрэбныя выгляд, якасць. Трэба з сталі каваць, гартаваць гібкі верш, Абрабіць яго трэба з цярпеннем. Багдановіч.

3. Разм. Запэцкаць, забрудзіць чым‑н. [Дзяк:] — Ёсць такая казка — наеўся цыган кіслага малака ды вельмі ж бараду ў гэтае малако абрабіў... Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абрабі́ць, абрабля́ць

1. (апрацаваць) beárbeiten vt; in Órdnung bríngen* (прывесці ў парадак);

2. разм. (запэцкаць) verschmútzen vt, beschmútzen vt; schmútzig máchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

абрабля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да абрабіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абро́блены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абрабіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

obrobić

зак. абрабіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

абро́бка ж. обрабо́тка, обде́лывание ср.; см. абрабі́ць 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Скаўпа́сіць (скоўпа́сіць) ‘абрабіць з большага, абы-як’, скоўпа́чыць ‘паблытаць, пакалмаціць’ (ТС). Да каўпак (гл.), у тым ліку ‘старая ўкладка валасоў у жанчын (стажком)’. Параўн. тыпалагічную паралель: балг. на калпа́к ‘абы-як, так-сяк, любому (раздаваць)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)