абдзі́рачны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
абдзі́рачны |
абдзі́рачная |
абдзі́рачнае |
абдзі́рачныя |
| Р. |
абдзі́рачнага |
абдзі́рачнай
абдзі́рачнае |
абдзі́рачнага |
абдзі́рачных |
| Д. |
абдзі́рачнаму |
абдзі́рачнай |
абдзі́рачнаму |
абдзі́рачным |
| В. |
абдзі́рачны (неадуш.)
абдзі́рачнага (адуш.) |
абдзі́рачную |
абдзі́рачнае |
абдзі́рачныя (неадуш.)
абдзі́рачных (адуш.) |
| Т. |
абдзі́рачным |
абдзі́рачнай
абдзі́рачнаю |
абдзі́рачным |
абдзі́рачнымі |
| М. |
абдзі́рачным |
абдзі́рачнай |
абдзі́рачным |
абдзі́рачных |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абдзі́рачны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які прызначаны для абдзірання. Абдзірачны станок.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абдзі́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.
1. гл. абадраць.
2. мн. Ільняное ці канаплянае валакно з-пад грэбеня, кудзеля з такога валакна; зрэб’е.
|| прым. абдзі́рачны, -ая, -ае (спец.).
А. станок.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)