абдзіра́ч
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абдзіра́ч |
абдзірачы́ |
| Р. |
абдзірача́ |
абдзірачо́ў |
| Д. |
абдзірачу́ |
абдзірача́м |
| В. |
абдзірача́ |
абдзірачо́ў |
| Т. |
абдзірачо́м |
абдзірача́мі |
| М. |
абдзірачу́ |
абдзірача́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абдзіра́ч, ‑а, м.
Разм. Тое, што і абдзірала (у 1 знач.). Я ўпершыню сам убачыў, што доктара, пана Бадоўскага, правільна называлі абдзірачом. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)