аба́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. аба́ка аба́кі
Р. аба́кі аба́к
Д. аба́цы аба́кам
В. аба́ку аба́кі
Т. аба́кай
аба́каю		 аба́камі
М. аба́цы аба́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аба́ка ж., см. аба́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абака́

(ісп. abacá, з тагал.)

манільскае канаплянае валакно, якое выкарыстоўваецца для вырабу карабельных канатаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

аба́к, аба́ка

(гр. abaks, -akos = дошка)

1) архіт. верхняя частка капітэлі калоны ў выглядзе гарызантальнай пліты;

2) лічыльная дошка ў старажытных грэкаў і рымлян.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

аба́к, аба́ка архит. аба́к, -ка м., аба́ка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аба́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аба́к аба́кі
Р. аба́ка аба́каў
Д. аба́ку аба́кам
В. аба́к аба́кі
Т. аба́кам аба́камі
М. аба́ку аба́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аба́к м., архит. аба́к, аба́ка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

abacus

[ˈæbəkəs]

n.

1) лічы́льныя ко́сткі, лічы́льнікі pl. only.

2) Archit. аба́ка f. (ве́рхняя ча́стка калёны)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кары́нфскі

(гр. korinthos);

к. ордэр — архітэктурны ордэр, які склаўся ў старажытнагрэчаскім горадзе Карынфе; вызначаецца высокай капітэллю, упрыгожанай стылізаванымі лістамі аканта і завіткамі, што падтрымліваюць вуглы абака.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

АБА́К,

абака

[ад грэч. abax (abakos) дошка],

1) дошка для арыфм. вылічэнняў, якой карысталіся ў Стараж. Грэцыі і Рыме, пазней у Зах. Еўропе (да 18 ст.). Першапачаткова гладкая дошка, пасыпаная пяском і падзеленая на палосы, у якіх размяшчаліся лічыльныя маркі (каменьчыкі, косці, манеты). У краінах Д. Усходу карысталіся кіт. абакам — суанпанам, у Расіі — лічыльнікамі.

2) У намаграфіі абакі — спец. лічыльныя намаграмы. З) У архітэктуры — плоская, квадратная ў плане пліта, на якую апіраецца антаблемент; верхняя частка капітэлі. Як элемент класічнага арх. ордэра з’явіўся ў Стараж. Грэцыі. У розных тыпах ордэра набываў своеасаблівую маст. апрацоўку: прафіляванне і арнаментыку ў выглядзе іонікаў у іанічным, ляпныя разеткі ў карынфскім і кампазітным ордэрах. Пашыраны пераважна ў манум. мураваных і драўляных палацавых і грамадскіх збудаваннях класіцызму.

т. 1, с. 11

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)