флюарэсцэ́нцыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. флюарэсцэ́нцыя
Р. флюарэсцэ́нцыі
Д. флюарэсцэ́нцыі
В. флюарэсцэ́нцыю
Т. флюарэсцэ́нцыяй
флюарэсцэ́нцыяю
М. флюарэсцэ́нцыі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

флюарэсцэ́нцыя ж., физ. флюоресце́нция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

флюарэсцэ́нцыя, ‑і, ж.

З’ява свячэння некаторых рэчываў пасля таго, як асвятляльныя прамяні спыняюць дзеянне.

[Ад лац. fluor — цячэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флюоресце́нция физ. флюарэсцэ́нцыя, -цыі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

fluorescencja

ж. фіз. флюарэсцэнцыя

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

fluorescence

[flɔˈresəns]

n.

сьве́цень, флюарэсцэ́нцыя f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

florescence

[flɔˈresəns]

n.

1) флюарэсцэ́нцыя f.

2) квітне́ньне, цьвіце́ньне, красава́ньне (збо́жжа) n.

3) час квітне́ньня, красава́ньня; ро́сквіт -у m.

4) кве́ткі pl. of кве́тка f., кве́цень f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

люмінесцэ́нцыя

(ад лац. lumen, -inis = святло + суфікс -escent, які азначае слабае дзеянне)

свячэнне рэчываў (люмінафораў), якое ўзбуджаецца знешнімі крыніцамі энергіі і не з’яўляецца цеплавым выпрамяненнем; выступае ў разнавіднасцях радыелюмінесцэнцыя, хемілюмінесцэнцыя, электралюмінесцэнцыя і інш.; гл. таксама фасфарасцэнцыя, флюарэсцэнцыя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)