Тайні́ца (tajnica) ’тое, куды няма доступу іншым; самае запаветнае, патаемнае месца; тайнік’ (1910 г., КСНН). Карэлят ж. р. да тайнік 1 (гл.); верагодна, штучнае ўтварэнне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

валакно́ н. тэх., біял. Fáser f -n;

шту́чнае валакно́ Kúnstfaser f;

шта́пельнае валакно́ Stápelfaser f, Zéllwolle f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дыха́нне ср. дыха́ние;

○ шту́чнае д. — иску́сственное дыха́ние;

◊ друго́е д. — второ́е дыха́ние;

да апо́шняга ~ння — до после́днего вздо́ха;

затаі́ць д. — затаи́ть дыха́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сту́дзька ‘чалавек, які баіцца холаду, мярзляк’ (Нас.), ‘зяблік, берасцянка’ (Байк. і Некр.). Вытворнае ад студзіць з суф. ‑к(а). У апошнім значэнні, відаць, штучнае ўтварэнне, калька рус. зяблик.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гіпертэрмі́я

(ад гіпер- + -тэрмія)

пераграванне арганізма; штучнае павышэнне тэмпературы цела, абумоўленае знешнімі фізічнымі фактарамі (параўн. гіпатэрмія).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

валакно́, ‑а; мн. валокны, ‑аў; н.

1. Ніткападобная эластычная пасма расліннага, мінеральнага або штучнага паходжання, з якой вырабляюць пражу, вату і пад. Ільняныя валокны. Штучнае валакно. Валокны цэлюлозы.

2. Выцягнутая ў даўжыню клетка расліннай або жывёльнай тканкі. Валокны драўніны. Нервовыя валокны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шта́пель, ‑я і ‑ю, м.

1. ‑я. Спец. Асобны завіток у руне, які складаецца з пучка аднолькава закручаных валасоў.

2. ‑ю. Нядоўгае штучнае валакно, прызначанае для вырабу пражы; пража, вырабленая з такога валакна.

3. ‑ю. Тканіна, вырабленая з такой пражы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а джо́рна

(іт. а giorno)

штучнае асвятленне, якое імітуе дзённае святло.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

luminary

[ˈlu:məneri]

1.

n., pl. -naries

1) сьвяці́ла n. (як со́нца)

2) выда́тны чалаве́к

3) шту́чнае сьвятло́ (асьвятле́ньне)

2.

adj.

сьветлавы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

на́сып Штучнае земляное ўзвышэнне; курган (БРС). Тое ж на́гарт, на́саў, на́гартнішча (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)