unhesitating

[ʌnˈhezɪteɪtɪŋ]

adj.

рашу́чы, ху́ткі, гато́вы (рабі́ць, дзе́яць)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

паско́раны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад паскорыць.

2. у знач. прым. Больш хуткі. У свой час Максім Багдановіч звярнуў увагу па паскоранае развіццё новай беларускай літаратуры. Конан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ча-ча-ча́, нескл., н.

Хуткі танец лацінаамерыканскага паходжання, які выконваецца ў рытмічнай манеры, а таксама музыка да гэтага танца. Танцаваць ча-ча-ча. Аркестр іграе ча-ча-ча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

швы́дкі, ‑ая, ‑ае.

Абл. Хуткі. Разгорнем тэмп работы швыдкі Праз гутаркі і чыткі. Колас. Мігам пранясліся шчаслівыя хвіліны, швыдкія, як маланка, і ў той жа час — доўгія, зацяжныя... Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

abrupt [əˈbrʌpt]adj.

1. ху́ткі, неспадзява́ны, нечака́ны

2. рэ́зкі, гру́бы (пра паводзіны, манеры)

3. круты́ (пра спуск, схіл)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

prompt​3 [prɒmpt] adj. ху́ткі, неадкла́дны;

a prompt answer неадкла́дны адка́з;

a prompt delivery ху́ткая даста́ўка (чаго-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

бруй Хуткі паток вады сярод ракі (Слаўг.). Тое ж бруёвая вада́ (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

агу́льшчына, ‑ы, ж.

Павярхоўнае асвятленне чаго‑н.; схематычнасць, неканкрэтнасць. Я рад, што заціхнуў агульшчыны гром: Час наш канкрэтны і хуткі. Панчанка. Асабліва лёгка тут [у публіцыстычных вершах] збіцца на агульшчыну і рыторыку. Бугаёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здагна́ць, ‑ганю, ‑гоніш, ‑гоніць; зак., каго-што.

Разм. Тое, што і дагнаць. На пляцы Аляксея здагнаў хуткі газік. Мележ. Конь вырвецца — здагоніш і зловіш, а слова вырвецца — не зловіш. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бе́глы, -ая, -ае.

1. Які ўратаваўся ўцёкамі (гіст.).

Б. селянін.

Прытуліць беглага (наз.).

2. Не вельмі ўважлівы, павярхоўны.

Б. позірк.

3. Хуткі, дастаткова свабодны.

Беглае чытанне.

○

Беглыя галосныя — галосныя гукі «о» і «е», якія чаргуюцца з нулём гуку пры форма- і словаўтварэнні.

|| наз. бе́гласць, -і, ж. (да 2 і 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)