◎ Недахачу́, недохочу ’ўволю, удосталь’ (ТС). Хутчэй за ўсё ў выніку перастаноўкі (метатэзы) адмоўя і прыназоўніка ў спалучэнні *до не хочу (1‑я ас. адз. л. ад хацець), параўн. до нёхоця ’да адвалу’ пры нёхоць ’нежаданне, неахвота’, і універбізацыі ўсяго спалучэння ў якасці прыслоўя, пры гэтым магчымы ўплыў распаўсюджанага прыставачнага комплекса неда- (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
chrapki
chrapk|i
мн. (адз. ~a ж.) храпкі; ноздры;
mieć ~ę na co — мець апетыт на што; хацецьшто
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
◎ Навя́ліцца ’навязвацца, нападаць; пападацца’ (Нас.), ’унадзіцца, дзейнічаць настойліва і неадступна’ (Бяльк.), ’настойліва і упарта ажыццяўляць сваё жаданне, сваю думку’ (Гарэц.), ’прывязацца да чаго-небудзь раптоўна’ (Мядзв.), ’накінуцца на каго-н. з лаянкай, папрокамі’ (ушац., Нар. сл.), навяльвацца ’настойваць, настойліва дамагацца’ (Гарэц.), ’прыставаць, чапляцца, навязвацца’ (Юрч.). Да вяліцца ’прагна хацець чаго-н.’, далейшая этымалогія якога няпэўная (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ *Но́раччу, норэччу ’настойліва, заўзята’ (ТС). Няясна; зыходны назоўнік *норэч ’ахвота; настойлівасць, заўзятасць’ быў бы блізкі да літ.norėti ’жадаць, хацець’, norėtis ’хацецца’, noras !жаданне, ахвота’, параўн. таксама noriai ’ахвотна’. Ці не сюды ж і славен.norėti ’дурэць, губляць галаву, захапляцца’ і асабліва noriau ’бойкі, гарэзлівы’, якія Бязлай (2, 227) выводзіць з ням. (баварска-аўстрыйскага) Narr, дыял.nęr ’дурны’?
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
have no use for
не патрабава́ць, не хаце́ць
I have no use for it any longer — Мне гэ́та ўжо́ не патрэ́бна, мне гэ́та не падаба́ецца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
fancy3[ˈfænsi]v.
1. (за)хаце́ць;
I fancy a cup of tea. Я выпіў бы зараз кубачак чаю.
2. уяўля́ць, ду́маць;
I fancy we’ve met before. Здаецца, мы ўжо сустракаліся;
Fancy that! Толькі ўяві сабе!
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
desire
[dɪˈzaɪr]1.
v.
1) жада́ць, хаце́ць; пра́гнуць
2) патрабава́ць
2.
n.
1) жада́ньне n.; пра́га f.
2) прадме́т жада́ньня
3) пажа́длівасьць f. (у сэксуа́льным сэ́нсе), жадо́ба f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
wíllens
~ sein — (zu + inf) мець наме́р, наме́рвацца, збіра́цца, хаце́ць (што-н. зрабіць)
~ und fähig sein — мець жада́нне і магчы́масць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
◎ *Неаболіць, необбліць ’зайздросціць, крыва глядзець’ (ТС), нэобблыты ’не спрыяць, не жадаць дабра’ (пін., Нар. лекс.; камян., З нар. сл.), ныобблыты ’тс’ (кобр., Нар. лекс.), ныобвб‑ лытэ ’рабіць наадварот, не спрыяць, насміхацца’ (драг., Нар. словатв.), в.-луж.njebolić ’плявузгаць, сплетнічаць’ (гл. Шустар-Шэўц, 13, 1008). Ад аболіць (гл.), зыходная форма захавалася ў обволытэ ’спрыяць, хацець, жадаць (каб так было ў таго, каго обволятьУ (драг., Нар. словатв.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
По́хаць, по́хоць ’хаценне, сквапнасць’ (ТС), рус.по́хоть ’грубая палавая цяга’, укр.по́хіть ’тс’, ’жаданне’, балг.по́хот ’тс’, ст.-слав.похоть ’юр’, похотьнъ ’юрлівы’, похотѣниѥ ’жаданне’. Прасл.*po‑chotь (БЕР 5, 564), гл. хаце́ць, але Сной₂ (536) мяркуе, што гэтыя словы, як і славен.pohóta ’пажадлівасць’, з’яўляюцца самастойнымі ўтварэннямі асобных славянскіх моў, аднак параўн. балг.по́хта, для якога Экерт (Зб. Бернштэйну, 488–490) рэканструюе прасл.*poxъta (гл.).